„Metalowa Dolna” Bruno Kadyna




Dla Tomasza siłownia nie jest tylko miejscem, gdzie może poćwiczyć. To jego samotnia, jego odskocznia od zmartwień, jego świątynia – tu się relaksuje, koncentruje na pracy mięśni, dzięki czemu rozładowuje ból psychiczny. Jego ukochana żona choruje na raka, z każdym dniem jest coraz gorzej. Kiedy świat Tomka lega w gruzach, dzieje się coś niespodziewanego. Odkrywa Metalową Dolną, małą metropolię, gdzie cały czas tętniło życie, tuż pod jego stopami.

Tytuł: „Metalowa Dolna”
Autor: Bruno Kadyna
Wydawnictwo: Filologos
Liczba stron: 112
Rok wydania: 2015

Oczekiwań wobec tej książki nie miałam absolutnie żadnych. Tytuł nic mi nie mówił, okładka też pozostawała tajemnicza, a ponieważ jest to debiut pisarza, nie miałam wcześniej styczności z jego twórczością. Po przeczytaniu jestem lekko w szoku. Kompletnie się nie spodziewałam czegoś takiego. Nie sądziłam, że niewiele ponad 100 stron może u mnie wywołać całą masę refleksji.

„Metalowa Dolna” jest naprawdę specyficzną książką. Początkowo wydaje się, że akcja została osadzona w czystym realizmie: poznajemy Tomka, jego zmartwienia, a także umiłowanie do ćwiczeń fizycznych. Nawet poszczególne rozdziały mają tytuły „Trening 1”, „Trening 2” itd. Opisy czynności wykonywanych na siłowni pojawiają się często, ale nie przeszkadzały mi; to była tak nieodłączna cecha głównego bohatera, że bez niej wydawałby mi się niepełny. Poza Tomkiem poznajemy żonę Kasię, jego matkę oraz kuzyna Grubego. Tylko drobnostki wskazują na to, że w piwnicy, gdzie bohater zorganizował sobie siłownię, dzieje się coś dziwnego.

Wówczas umiera Kasia. Nie traktujcie tego jako spoiler, bo wierzcie mi, tego momentu podświadomie się wyczekuje, choć i tak pozostał bardzo emocjonalny. Tomek załamuje się i... wtedy poznaje Zgniatacza Głowy, jednego z Bulwaków. Brzmi dziwnie? Bo jest dziwne. Autor niespodziewanie przełamuje realistyczność fabuły uroczym, nieco absurdalnym wątkiem fantastycznym. Po pierwszym szoku czytelnik się przyzwyczaja i z prawdziwym zainteresowaniem może śledzić wątek, w którym otwiera się nowy, dotąd nieznany ani Tomkowi, ani odbiorcy świat.

Podoba mi się sposób, w jaki została napisana ta historia. Niby prosto, niby naturalnie, a jednak jest w tym wszystkim coś oryginalnego. Bruno Kadyna posługuje się bardzo lekkim, barwnym językiem, a jednocześnie nie przesadza, nie stara się zbędnie udramatyzować przedstawianych wydarzeń. Oczywiście dla wielu osób powtarzający się motyw treningu na siłowni może okazać się nużący, bo faktycznie autor regularnie do niego wraca. Mnie osobiście rozczarowało nieco zbyt słabe rozwinięcie drugoplanowych postaci. Matka Tomka czy nawet Gruby są po prostu dodatkowymi elementami, które nic właściwie nie wnoszą. Jedynie Kasia, czy raczej jej śmierć stanowi niemalże punkt kulminacyjny, po którym dopiero zaczyna się właściwa akcja. No i tu jest problem: wydarzenia się rozpędzają, a potem nagle po prostu kończą. Czułam niedosyt. Książkę czyta się błyskawicznie – zajęła mi jakoś ponad godzinę, może półtorej – i nie da się nie zauważyć pewnych braków fabularnych. Nie dowiedziałam się wszystkiego, a ostatnia scena pozostawiła mnie z kolejnymi pytaniami, które do teraz tłuką mi się po głowie.

Ano właśnie, pytania. W przypadku „Metalowej Dolnej” należy się zastanowić, na ile wątek z Bulwakami to jedynie element fantastyczny, a na ile metafora. Zgniatacz zdradza Tomkowi, że jest ściśle związany z jego uczuciami. Uczucia wzmagają się szczególnie, kiedy umiera jego żona. Jeszcze długo po skończeniu książki bawiłam się w interpretatora i uznałam, że Tomek tak naprawdę nie rozmawiał z Bulwakami. Rozmawiał z własnymi emocjami. Ze swoją rozpaczą, bólem, żałobą, tęsknotą. Cały ten wątek był obrazem głęboko zranionego człowieka, który nie potrafił poradzić sobie ze stratą. Czy mam rację? Tego nie wiem. Debiut Bruna Kadyny jest tak specyficzny, że jego odbiór wręcz musi być subiektywny i indywidualny. 

„Metalowa Dolna” to dziwna książka – przy czym „dziwna” oznacza tutaj komplement. Fabuła na pierwszy rzut oka została skomponowana w sposób nieskomplikowany, czyta się przyjemnie. Tymczasem pod warstwą tekstu kryje się coś więcej. Żeby to wydobyć, trzeba przeczytać, trochę pomyśleć. I choć nie jest to może najlepsza powieść, z jaką miałam do czynienia, muszę przyznać, że zrobiła na mnie spore wrażenie.


7/10
Za możliwość przeczytania książki dziękuję autorowi.

13 komentarzy:

  1. Pierwszy raz o niej słyszę, ale sama nie wiem czy ja bym się w niej odnalazła. Nie sięgam zazwyczaj po takie pozycje, przy których wiem, że istnieje ryzyko iż zacznę i nie skończę książki.
    Może kiedyś.. ale sama nie wiem. Mam dosyć niesprecyzowane odczucia co do niej :D
    Pozdrawiam, Skryta Książka

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. W sumie się nie dziwię :D Ale wiesz, to raptem 112 stron, które naprawdę mijają w mgnieniu oka :)

      Usuń
  2. Poruszająca, refleksyjna i zdecydowanie warta uwagi.

    OdpowiedzUsuń
  3. Bardzo dobra,pełna trudnych emocji, książka

    OdpowiedzUsuń
  4. Z jednej strony uwielbiam takie książki, po których lekturze można określić je jednym słowem: "dziwne", ale w bardzo pozytywnym sensie. Ale z drugiej podchodzę też do takich dość ostrożnie, bo nigdy nie wiadomo, czy ta dziwność nie przesadzi w drugą stronę. Hm, do tej pory o niej nie słyszałam i właściwie nie bardzo mnie zaintrygowała, szczególnie, że w moim przypadku zbyt mała ilość stron nieszczególnie zachęca - zdecydowanie wolę kobyły, z którymi można siedzieć długie godziny. ;)

    OdpowiedzUsuń
  5. Gdzieś już widziałam ten tytuł i opinię, że to faktycznie książka zaskakująca. Nie wiem, czy spodobałaby mi się, ale lubię czasem przeczytać coś, co każe mi się trochę zastanowić i samemu zinterpretować wydarzenia. Nie mówię nie, będę o niej pamiętać.
    Pozdrawiam,
    BOOK MOORNING

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Bardzo jestem ciekawa, do jakich wniosków doszłabyś po przeczytaniu :)

      Usuń
  6. Brzmi naprawdę ciekawie - szczególnie te postacie wprowadzające trochę fantastyki, chociaż może i metafizyki do całości ;) O książce ani o autorze wcześniej nie słyszałam. Szkoda tylko, że takie krótkie - pewnie przez to postacie drugoplanowe nie są tak dobre rozwinięte ;P

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. No nie zaszkodziłoby, gdyby książka była odrobinkę dłuższa :P Ale i tak polecam.

      Usuń

...